ساختار و ساختمان داخلی مقاومت کربنی (carbon resistor) در ( برق _ الکترونیک)
پژوهشگر و نویسنده: دکتر ( افشین رشید)
نکته: وظیفه اصلی مقاومت در یک مدار الکتریکی یا الکترونیکی، جلوگیری از عبور جریان یا تنظیم و تعیین جریان الکترون‌ها با استفاده از ماده هدایتی داخل آن است. می‌توان مقاومت‌ها را به صورت ترکیبی در ساختارهای سری و موازی استفاده کرد.
«مقاومت‌های کربنی» (Carbon Resistance) پر استفاده‌ترین و ارزان‌ترین نوع مقاومت‌های ترکیبی هستند. این مقاومت‌ها در مدارهای الکترونیکی و الکتریکی کاربرد فراوانی دارند. عنصر مقاومتی این مقاومت‌ها، از ترکیبی از گرد کربن یا گرافیت (مثل نوک مداد) تشکیل شده است. همچنین در ترکیب آنها، پودر غیر رسانای سرامیک (خاک رس) نیز برای چسباندن گرد کربن به کار می‌رود.
(مقاومت های کربنی ثابت) به مقاومت‌هایی گفته می‌شود که همواره مقدار آنها ثابت و همان مقدار نامی درج شده بر روی مقاومت است. عوامل محیطی و ولتاژهای مختلف تاثیری بر مقدار این مقاومت ندارند.
ساختمان داخلی و کاربرد های carbon resistor
نسبت گرد کربن به سرامیک (هادی به عایق) نشان‌دهنده مقدار مقاومتی ترکیب است. هرچه مقدار کربن بیشتر باشد، مقاومت کمتر است. در نهایت، این ترکیب را به شکل استوانه‌ای در می‌آورند. از مقاومت کربنی برای توان‌‌های پایین تا متوسط استفاده می‌شود. این نوع مقاومت، مقدار اندوکتانس پایینی دارد.
به این ترتیب، این مقاومت برای کاربردهای فرکانس بالا بسیار مناسب است. اما از نقاط ضعف مقاومت‌های ترکیب کربنی می‌توان به نویز و ناپایداری در دماهای بالا اشاره کرد. به همین دلیل، از این مقاومت‌ها در مدارهایی که حساسیت و دقت بالا مورد نیاز است، کمتر استفاده می‌شود.
مقاومت‌های کربنی ثابت جز عناصر غیرفعال هستند، به این معنی که هیچ منبع توان یا تقویت کنندگی در آنها وجود ندارد و تنها تضعیف کننده سیگنال ولتاژ یا جریان عبوری می‌باشند. در نتیجه تضعیف سیگنال، مقداری انرژی در اثر مقاومت جریان الکترونی بصورت حرارت تلف می‌شود.
پژوهشگر و نویسنده: دکتر ( افشین رشید)
دکترایِ تخصصی نانو _ میکرو الکترونیک